Gatunek zamieszkujący stare lasy iglaste, głównie w Europie Środkowej; notowany ponadto z nielicznych stanowisk w południowej części Skandynawii, Łotwie, Hiszpanii i Francji (bez obszarów nadatlantyckich), Szwajcarii, północnych Włoszech, Jugosławii i Grecji. Ten największy z naszych sprężyków jest wszędzie notowany jako wielka rzadkość. Jest znany u nas prawie ze wszystkich krain, ale wiele danych o rozmieszczeniu opiera się na znaleziskach z ubiegłego stulecia, toteż jego współczesne występowanie w niektórych krainach winno być potwierdzone nowymi materiałami. W niektórych rejonach sprężyk ten mógł wyginąć całkowicie albo jego populacje zostały znacznie przerzedzone na skutek nowoczesnej gospodarki leśnej (karczowanie i okorowywanie pniaków). Zasiedla na silnie nasłonecznionych miejscach obumierające grube pnie oraz pieńki, przeważnie sosen, rzadziej świerków. Dane M. Górnego (1968) o znalezieniu omawianego gatunku w glebie zadrzewienia śródpolnego (Rogaczewo koło Kościana) prawdopodobnie opierały się na błędnie oznaczonych okazach. Cykl rozwojowy trwa co najmniej pięć lat. Larwy żyją w dolnej partii pnia lub pniaka, najczęściej poniżej powierzchni ziemi, nawet w grubych korzeniach, pod korą lub w bielu. Są one bardzo drapieżne — żerują w chodnikach kózek (Cerambycidae) — Leptura rubra (L.), Spondylis buprestoides (L.) i Criocephalus sp. Zimuje tylko larwa. Przepoczwarczenie następuje w czerwcu Postacie dojrzałe są poławiane od czerwca do sierpnia — fruwają tylko o zmierzchu i nocą (znajdowano fragmenty chrząszczy w wypluwkach sów, a niekiedy chwytano okazy przylatujące do źródeł sztucznego światła).