Gatunek rozsiedlony głównie w Europie Środkowej, zwłaszcza w jej części wschodniej, docierający na zachód do środkowego Renu, a na południe do północnych części Włoch i Serbii oraz do Siedmiogrodu i Ukrainy (najdalej wysuniętymi na wschód znanymi stanowiskami są Moskwa i Woroneż). W Polsce, choć nie jest jeszcze znany ze wszystkich krain, występuje prawdopodobnie w całym kraju. Zamieszkuje zarówno tereny nizinne, jak i górzyste — w Sudetach znajdowano go na wysokościach do 1300 m n.p.m. Chrząszcz ten jest zwykle poławiany na kwitnącej borówce czarnej — Vaccinium myrtillus L., śliwie tarninie — Prunus spinosa L. i czeremsze zwyczajnej — Padus avium, Mill, oraz na bylinach z rodzaju starzec — Senecio L.

Na niżu i w pasie wyżyn pojawia się już z końcem kwietnia. Z początkiem maja obserwuje się często chrząszcze in copula. Pod koniec maja spotyka się wyłącznie samice. W Bieszczadach, ze względu na wyższe położenie, chrząszcze występują jeszcze w czerwcu. W rezerwacie Łężczak łowiłem je w grądzie niskim na szczyrze, miodunce i innych roślinach zielnych, typowych dla runa grądowego. W podobnych warunkach żyje ten gatunek w rezerwacie Zwierzyniec koło Oławy. Żyje w borze bagiennym, borze sosnowym świeżym i lesie mieszanym. Decydującym warunkiem występowania jest duży stopień wilgotności podłoża i mało zniszczona, pierwotna biocenoza lasu. Larwę opisał Verhoeff (1923) i Boving & Craighead (1931). Rozsiedlenie Silis nitidula w Polsce jest częstsze niżby to wynikało z liczby okazów w zbiorach. Przyziemny tryb życia, krótki i dość wczesny okres pojawu imagines, zmniejszają możliwość wykrycia tego gatunku. Doniesienia z Tatr i Karkonoszy nie zostały potwierdzone.
Jest to gatunek środkowoeuropejski, niżowy, na wschodzie spotykany w okolicach Moskwy, na południu podawany ze strefy stepowej lewobrzeżnej Ukrainy (Istomina 1972) oraz z terenów przedkarpackich na Ukrainie (Dolin, Sergijenko 1988).