Gatunek wschodnioeuropejski o zasięgu ograniczonym do takich, obszarów, w których zachowały się jeszcze lasy o charakterze pierwotnym — poza Polską wykazywany z południowych części Szwecji i Finlandii, europejskiej części ZSRR, Austrii, Rumunii, Krainy, Chorwacji, Bośni, Grecji, notowany ponadto jako zawleczony do Anglii i Danii, ale te ostatnie doniesienia oraz dane ze Szwecji i Finlandii dotyczą pokrewnego północnoamerykańskiego gatunku B. (C.) aurulenta (L.). W Polsce chrząszcz nadzwyczaj rzadki, znany jedynie z dwu stanowisk: Torunia i Białowieży, przy czym pierwsze doniesienie o znalezieniu go w Toruniu — służące później innym autorom za podstawę do wykazywania tego gatunku zarówno z Torunia jak i ogólnie z «Prus» — pochodzi sprzed przeszło 130 lat i dotyczy najprawdopodobniej również przypadku zawleczenia B. (C.) aurulenta (L.). Ogólnikowa wzmianka sprzed przeszło 150 lat o zasiedleniu Śląska nie znalazła nigdzie potwierdzenia. Doniesienia z Galicji nie odnoszą się do obszaru leżącego obecnie w Polsce, gdyż opierały się na jedynej ogólnikowej wzmiance L.F. Hildta (1893) o występowaniu omawianego gatunku w «Guberni podolskiej». Z powyższego wynika, że współcześnie w Polsce jedyną ostoją tego reliktu lasów pierwotnych jest Puszcza Białowieska. Rozwija się w sosnach. Postacie dojrzałe były poławiane w kwietniu, maju i czerwcu na pniach drzew iglastych (sosna, świerk, modrzew). W Białowieży znajdowano również osobniki wylęgnięte z drewna w budynku mieszkalnym.