Gatunek występujący lokalnie na rozproszonych stanowiskach we wschodniej części Europy Środkowej oraz w Europie Wschodniej i na Syberii Zachodniej; jest znany również z izolowanych stanowisk w Szwajcarii, południowym Tyrolu, Chorwacji, górach Riła w Bułgarii oraz w Grecji i na Kaukazie. Doniesienia z Indii, Polinezji i Antyli są niewiarygodne i odnoszą się na pewno do innych gatunków. W Polsce jest notowany z nielicznych stanowisk głównie w południowej części kraju — jest poławiany sporadycznie i przeważnie jako pojedyncze osobniki. Dane oparte na znaleziskach sprzed przeszło stu lat na Pobrzeżu Bałtyku, Śląsku Dolnym i w Sudetach Zachodnich wymagają potwierdzenia nowymi materiałami. Chrząszcz ten jest zaliczany do reliktów lasów pierwotnych i z powodu wyniszczenia starych drzewostanów oraz nowoczesnej gospodarki leśnej w wielu krajach wyginął całkowicie. Jest związany ze starymi i grubymi, martwymi drzewami, głównie iglastymi. Cykl rozwojowy trwa co najmniej trzy lata. Larwy żyją w pniach, złomach i pniakach o średnicy powyżej 20 cm, zaatakowanych uprzednio przez owady drewno- i próchnożerne. Są bardzo drapieżne — napadają na larwy i poczwarki innych owadów. Przepoczwarczenie następuje w lipcu-sierpniu. Wylęgnięte postacie dojrzałe, jak się wydaje, opuszczają komorę poczwarkową na jesieni i zimują pod obluźnioną korą i w szczelinach drzew. W ciągu dnia prowadzą skryty tryb życia, wykazując natomiast dużą aktywność o zmroku i w nocy, nawet przy niższych temperaturach powietrza. W Puszczy Białowieskiej były znajdowane na swobodzie w marcu przy temperaturach od +3°C do +12°C (B. Burakowski*).