Gatunek szeroko rozpowszechniony w znacznej części Palearktyki. W całej Polsce pospolity, ale nie notowany jeszcze z czterech krain południowych. Występuje na łąkach, trawnikach, przydrożach, w rowach, zaroślach i widnych lasach. Jako rośliny żywicielskie w piśmiennictwie wymieniane są koniczyna biała — Trifolium repens L., koniczyna żółtobiała — T. ochroleucum L., koniczyna długokłosowa — T. rubens L., koniczyna dwukłosowa — T. alpestre L., koniczyna, pogięta — T. medium L. i koniczyna łąkowa — T. pratense L., często wysiewana pod nazwą koniczyny czerwonej, w niektórych okolicach często przez omawianego pędrusia silnie uszkadzana. Postacie dojrzałe po przezimowaniu żerują na liściach. Samice składają jaja w czerwcu i lipcu do kwiatów. Larwy żerują w nasionach. Całkowity rozwój od jaja do ukazania się imagines przebiega w ciągu około 30 dni. Świeżo wylęgnięte chrząszcze pojawiają się w sierpniu i wrześniu.