Sumując dane zebrane z opisów cytowanych wyżej taksonów oraz własne obserwacje można scharakteryzowane Sitticus zimmermanni (Sim.) jako gatunek rzadki, występujący w górach oraz na nizinnych terenach piaszczystych. Okaz typowy znaleziono na żwirowatym brzegu Nysy Łużyckiej w okolicach Niesky w NRD. W Polsce znaleziony na piaszczystej wydmie porośniętej roślinnością, zielną (Puszcza Kampinoska ‒ Prószyński 1961c) oraz na piasku w młodnikach sosnowych (Puszcza Nadnotecka, okolice Jędrzejowa). Sitticus hungaricus (Kulcz.) został odkryty na piaszczystych terenach koło Kecskemét na Węgrzech. W Szwecji złowiono jedną samicę (Sitticus tullgreni Holm) w parku w Sztokholmie. Pierwsze okazy Sitticus alpicola (Kulcz.) pochodzą z południowego Tyrolu (Trentino-Alto Adige), następne z Jugosławii (Góry Risnjak). Bristowe znalazł swój okaz Sitticus appolinis w Grecji w pobliżu wierzchołka Olimpu. Wreszcie Sitticus semivittatus Sim. podawany był z francuskiej części Wysokich Alp. Greckie, jugosłowiańskie, włoskie i francuskie stanowiska tego gatunku to suche, nasłonecznione stoki górskie z dużą ilością kamieni.
Jest rzeczą zastanawiającą, że już u kilku gatunków Salticidae stwierdzono występowanie w górach i na terenach piaszczystych. Czy dla tych zwierząt istnieje jakieś podobieństwo ekologiczne obu tych na pozór całkowicie odmiennych środowisk? Należy dodać, że stanowiska górskie znajdują się w południowej Europie, a więc w klimacie cieplejszym niż na północy, gdzie gatunek ten żyje w silnie nagrzewających się miejscach piaszczystych.
[KFP 674: Sitticus zimmermanni (Simon, 1877)]