Gatunek obejmujący zasięgiem środkową i południową część Europy (prócz Półwyspu Iberyjskiego), na wschód docierający do Ukrainy, Kaukazu, Turcji i Azerbejdżanu. W Polsce znany z nielicznych stanowisk rozmieszczonych głównie na obszarach nizinnych. Gatunek monofagiczny, żerujący na wiązach, na ich gałązkach i gałęziach do 5 cm średnicy. Chodnik macierzysty długi, pojedynczy, niekiedy podwójny lub potrójny. W żerowisku może występować nie tylko jedna samiczka, ale nawet 2-4. W przypadku pojedynczego chodnika macierzystego, zawsze biegnie on w górę od komory godowej; w przypadku chodnika podwójnego komora godowa jest szeroka i jeden chodnik skierowany jest do góry, zaś chodnik drugi do dołu; gdy występuje potrójny chodnik dwa ich ramiona skierowane są w dół, a jeden w górę. Chodniki larwalne ściśle ułożone, przebiegają w korze lub w bielu, końce chodników umieszczone są głęboko w bielu, gdzie odbywa się również przepoczwarczenie. Postacie dojrzałe prowadzą żer regeneracyjny i uzupełniający u nasady liści i cienkich gałązek w koronach drzew, wprowadzając przy tym zarodniki grzyba powodującego holenderską chorobę wiązów, tzw. grafiozę.