Gatunek rozprzestrzeniony w pasie środkowoeuropejskim od środkowej i wschodniej części Francji aż po Ukrainę, na południe docierający do Tyrolu południowego, oraz północnych części Jugosławii i Rumunii, ponadto notowany z trzech południowych prowincji Szwecji. W Polsce chrząszcz rzadko i sporadycznie spotykany, znany tylko z kilkunastu stanowisk z nielicznych krain, głównie zachodnich i południowych. Zasiedla ciepłe tereny nizinne i podgórza; wydaje się, że nie przekracza wysokości 600 m n.p.m. Cykl rozwojowy trzyletni. Larwy żerują w ciemnobrunatnym, próchniejącym drewnie, głównie pieńków dębowych, rzadziej bukowych o różnej średnicy, niekiedy występują także w rozkładającym się drewnie pni żywych jeszcze drzew. W innych krajach notowane nadto z grabu, wiązu, wierzby i orzecha. W opanowanych przez gatunek pieńkach wywodzi się kilka generacji aż do czasu, gdy pieniek zostanie całkowicie skonsumowany. Przepoczwarczenie następuje pod koniec lata lub wczesną jesienią; postacie dorosłe przezimowują w komorach poczwarkowych o ukazują się w maju i czerwcu. Prowadzą skryty sposób życia w pieńkach. Z uwagi na brunatne ubarwienie ochronne i małą ruchliwość są trudne do zauważenia.