Gatunek szeroko rozmieszczony na Syberii, notowany z Mongolii, Tybetu i Chin, a stosunkowo niedawno odkryty we wschodniej części Europy. Odznacza się dużą lotnością i prawdopodobnie z ostoi syberyjskich rozszerza zasięg swego występowania. W Europie znany dotychczas ze Szwecji, Finlandii, Karelskiej ASRR, Czechosłowacji i Polski. W zbiorze Instytutu Zoologicznego PAN w Warszawie znajdują się liczne okazy z Ukraińskiej SRR (Dźwinogród, Wołczków i Zaleszczyki). Pierwsze, znane ze zbiorów okazy europejskie pochodzą ze Szwecji z r. 1917, z Finlandii z r. 1931; w Polsce pierwszy raz łowiony w r. 1927 w Warszawie przez J. Makólskiego, a od r. 1941 zbierany sporadycznie również w innych rejonach Polski. Poza masowymi połowami «na światło» spotykany w terenie przeważnie pojedynczo. Warunki środowiskowe prawie nie znane. Według krótkiej wzmianki Lindrotha (1945) występuje «Zawsze na suchych, przeważnie piaszczystych miejscach» — dlatego warto opublikować biologiczne notatki J. Makólskiego: «3 VIII 1927 masowy nalot na Warszawę o godz. 22, pod latarniami było wszędzie pełno, można było zbierać w dowolnej ilosci», «Saska Kępa (Warszawa) 25 VII 1947 — 56 okazów, 27 VII 1947 — 32 ok., 12 VIII 1947 — 21 okazów, zebrane w mieszkaniu na swiatlo», «w r. 1941 na wiosnę znalazłem dwa okazy w terenie na Gocławku w miejscu otwartym, wilgotnym nad kanalem», «w r. 1943 w sierpniu znalazł 1 okaz w czasie wspólnej wycieczki J. Podoski, w polu pod perzem między Pyrami a Sluzewcem», «1 okaz we wrześniu w trawie koło dołów cegielnianych — coll. Stobiecki», «Slowik koło Kielc, 8 IX 1948, 14 okazów w piasku pod nadbrzeżnymi roślinami nad rzeką Bobrzą — leg. J. Makolski». Poza tym można jeszcze dodać, że na terenie torfowiska koło Ludźmierza 1 VIII 1952, był znaleziony jeden okaz— nie na terenie suchym — ale właśnie miejscu wilgotnym w dole po wybranym torfie (B. Burakowski*).