Gatunek zamieszkujący tereny nizinne i pogórza głównie w południowej, środkowej i południowo-wschodniej części Europy, notowany poza tym z Belgii, Francji, Szwajcarii i szwedzkiej wyspy Olandii. W Polsce chrząszcz rzadko i sporadycznie spotykany, znany dotychczas tylko z siedmiu krain, znajdowany przeważnie pojedynczo, jedynie w miejscach rozrodu w większej liczbie osobników. Według A. Horiona (1953) wykazany omyłkowo z Sudetów Wschodnich (Gerhardt 1910). Rozwija się w pniach starych, dziuplastych drzew liściastych, głównie dębów, lip, buków i topoli. Cykl życiowy trwa co najmniej trzy lata. Larwy żyją w niemal zamkniętych dziuplach, niekiedy w trudno dostępnych dziuplach, otwartych w szczytowej partii pnia, często pod gniazdami ptaków. Larwy żerują w próchnicy ciemnobrunatnej lub czarnobrunatnej, wśród trocin, mączki drzewnej i ekskrementów larw drewnożernych, zwłaszcza gatunków z podrodziny Cetoninae. Saprofagiczne larwy odżywiają się odchodami larw, martwymi larwami i poczwarkami owadów oraz mikroorganizmami, znajdującymi się w próchnicy. Przepoczwarczenie odbywa się w sierpniu-wrześniu. Postać dojrzała przezimowuje w komorze poczwarkowej, zbudowanej uprzednio przez larwę w sproszkowanym próchnie, często głęboko na dnie dziupli, z dala od żerujących larw próchnożerców. Chrząszcze ukazują się w maju i przeżywają do lipca. Prowadzą one skryty sposób życia w ciągu dnia, w nocy przylatują do sztucznego światła. Chrząszcze są bardzo lotne i wznoszą się na dość znaczne wysokości — przylatywały one do światła lampy rtęciowej na 38 piętrze w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie (leg. S. Adamczewski).