Gatunek rozsiedlony od Wysp Brytyjskich, południowych części Fennoskandii i Karelii aż do Pirenejów, Włoch, Jugosławii, Ukrainy i Kaukazu. W Polsce występuje od Bałtyku aż po Tatry. Zamieszkuje tereny nizinne, podgórza i doliny górskie do wysokości około 2500 m n.p.m. Poławiany jest przeważnie na wilgotnych łąkach i pobrzeżach wód. Postacie dojrzałe ukazują się w maju i przeżywają do lipca.

Według Janssena (1963) samice znoszą średnio 124 jaja, maksymalnie do 214. Rozwój embrionalny w temperaturze 19°C trwa 11 dni. Stwierdził występowanie dwóch stadiów przedlarwalnych, przy czym pierwsze trwa 1 dzień, a drugie 3,5 dnia. Jest to gatunek charakterystyczny dla wilgotnych polan, łąk i torfowisk. Postacie doskonałe spotyka się także w bardziej suchych miejscach. Żerują na zbożach, na kwiatach roślin baldaszkowych, żywią się pyłkiem kwiatowym i drobnymi owadami, np. mszycami. Maksimum pojawu form doskonałych przypada na początek lipca, jest to więc gatunek zdecydowanie letni, a nie wiosenny jak większość omomiłków. Majowe daty złowienia, nielicznych wprawdzie okazów, mogą być pomyłkowe.
Zamieszkuje prawie całą Europę, na wschodzie dochodzi do Kaukazu, na północnym wschodzie podany z ok. Kostromy na wschód od Moskwy (Gussakowskij 1926).
Uwaga. W większości dotychczasowego piśmiennictwa gatunek ten był podawany pod nazwą Cantharis fulvicollis Fabricius, 1792, ale nazwa ta jest preokupowana przez Cantharis fulvicollis Scopoli 1763 (Burakowski i in. 1985) i autorzy zaproponowali, mimo priorytetu nazwy Cantharis nigra (De Geer, 1774), utrzymanie nazwy Cantharis fulvicollis Fabricius. Jednak według Dahlgrena (1988) to Cantharis bicolor Herbst, 1884 jest synonimem Cantharis nigra De Geer, 1774. W tej sytuacji dla gatunku dotychczas zwanego Cantharis fulvicollis Fabricius, 1792 należy stosować następną przydatną nazwę Cantharis flavilabris Fallén, 1807.