Rozpoznawanie i obserwowanie: Wyraźny dymorfizm płciowy. Tło wierzchu skrzydeł jasnożółte u samców, a białe u samic. To samo dotyczy spodu skrzydeł przednich, a spód tylnych skrzydeł jest tego samego żółtego koloru u obu płci. Samce latają szybko i zdecydowanie w poszukiwaniu samic. Dość dobrze można je rozpoznać w locie, ich bladożółty kolor odróżnia je od bielinków, a z bliska widać czarne obrzeża skrzydeł, które nie występują u bielinków. Siarecznik jest jedynym szlaczkoniem stwierdzonym w północnej Polsce, więc jego identyfikacja nie jest w zasadzie trudna. Problem z szlaczkoniami jednak polega na tym, że zawsze siedzą z zamkniętymi skrzydłami, a wzór na spodniej stronie skrzydeł u wielu tych gatunków jest bardzo podobny. Cechy diagnostyczne znajdują się na wierzchniej stronie skrzydeł. Podczas zalotów samiec i samica pokazują wierzch skrzydeł. Ponieważ jednak rzadko widuje się takie zaloty, żeby potwierdzić oznaczenie gatunku, trzeba złapać motyla siatką i dokładnie go obejrzeć. Warto o tym pamiętać, bo w przyrodzie wszystko jest możliwe, i nigdy nie wiadomo, czy jakiś inny gatunek szlaczkonia nie zalatuje do nas.
Rozwój motyla: Samica składa jaja na wierzchu liścia, preferowane są miejsca otwarte i nasłonecznione, z roślinnością mało zwartą. Gąsienice żywią się liśćmi, potem przepoczwarczają się na roślinie, zazwyczaj w pobliżu ziemi. Zimuje młoda gąsienica.
Okres lotu motyla: Dwa pokolenia w roku: I/V – 2/VI i 2/VII – 2/XI.
Siedliska: Tereny otwarte – ugory i miejsca ruderalne, przydroża/przytorza, zarośla, suche i wilgotne łąki.