Gatunek obejmujący zasięgiem obszary nizinne w zachodniej, południowej i środkowej części Europy oraz strefę lasostepu i częściowo stepu europejskiego obszaru ZSRR; notowany też z Azji Mniejszej, Kaukazu i Syrii. W Polsce jest znany z nielicznych stanowisk tylko w południowej części kraju i na Nizinie Wielkopolsko-Kujawskiej, przy czym dane z tej krainy nie są pewne, zwłaszcza z Brudzynia (Szulczewski 1922). Wzmianki sprzed przeszło stu lat o występowaniu w Sudetach Wschodnich i byłych Prusach nie znalazły później potwierdzenia, dlatego też wyklucza się jego zasiedlenie tych obszarów. Omyłkowo był wykazany z Wisły w Beskidzie Zachodnim przez K. Stefka (1939) na podstawie błędnie oznaczonych okazów M. erythropus (Gmelin) (B. Burakowski*). Larwy żerują w glebie wśród korzeni roślin; są one drapieżne i saprofagiczne, a przy braku pokarmu zwierzęcego mogą żerować na podziemnych częściach roślin. W krajach południowych jest notowany często jako szkodnik upraw polowych: kukurydzy, buraków, ziemniaków i marchwi. Postacie dojrzałe ukazują się w maju i są poławiane do lipca na trawach, roślinach zielnych, kwitnących krzewach oraz pod bryłami ziemi i kamieniami.