Gatunek o zasięgu ograniczonym do lesistych obszarów, głównie w zachodniej części Europy, docierający izolowanymi stanowiskami do południowo-wschodniej części Europy środkowej, osiągający w Polsce wschodnią granicę areału gatunkowego. Wszędzie notowany jako wielka rzadkość i w niektórych zbiorach entomologicznych brak okazów omawianego gatunku, gdyż postacie dojrzałe wykazują aktywność zwłaszcza w okresie zimowym, kiedy to zbieracze zwykle nie poławiają owadów. W naszej faunie chrząszcz ten stanowi wybitny element zachodni — jest notowany z dwu stanowisk, przy czym dawne dane sprzed przeszło stu lat o występowaniu na Babiej Górze wymagają potwierdzenia nowymi materiałami. Zasiedla lasy iglaste i liściaste. Cykl życiowy jednoroczny. Rozwój odbywa w owocnikach grzyba żylaka kosmatego — Phlebia merismoides (Fr.), rosnącego i owocującego od jesieni do wiosny na kłodach i opadłych gałęziach, głównie drzew liściastych, rzadziej iglastych. Jest najczęściej notowany z dębu, rzadziej wiązu, buka, lipy, leszczyny, sosny i świerka. Larwy żyją od jesieni do wiosny. Żerują na dolnej stronie owocnika; pod koniec kwietnia, w maju lub na początku czerwca opuszczają owocnik i wywędrowują do gleby, gdzie sporządzają komorę poczwarkową, w której pozostają kilka tygodni. Postacie dojrzałe po wylęgnięciu się nie opuszczają komory poczwarkowej aż do czasu całkowitego wybarwienia się i zesklerytyzowania ciała, co następuje zwykle na jesieni. W ciepłe dni pod koniec września lub na początku października chrząszcze opuszczają glebę i wylatują w poszukiwaniu świeżych owocników Ph. merismoides, na których samice składają jaja. Chrząszcze przeżywają aż do wiosny. Przebywają podczas zimy zwykle w ściółce, wśród mchów przy podstawie drzew, w szczelinach i pod odstającą korą; niekiedy licznie są poławiane metodą strzepywania z gałęzi drzew, ale w słoneczne dni zimowe chrząszcze odbywają loty, nadlatując na świeżo ścięte i okorowane drzewa.