Szeroko rozprzestrzeniony w Europie (prócz północnych prowincji Fennoskandii), Azji Północnej i Środkowej, notowany ponadto z Azji Mniejszej i Kaukazu. W Polsce znany z nielicznych stanowisk rozproszonych w różnych częściach kraju. Zasiedla głównie tereny otwarte i szerokie polany śródleśne. Postacie dojrzałe, po przezimowaniu w komorach poczwarkowych założonych przez larwy w roślinach żywicielskich, ukazują się w kwietniu-maju i występują do lipca głównie na kwiatach różnych bylin. Samice składają jaja pojedynczo w żywe tkanki łodyg o średnicy 5-6 mm, robiąc uprzednio na nich nacięcia, przeważnie w górnej części łodygi poniżej kwiatostanu. Młode larwy drążą chodniki w łodydze do rdzenia, następnie odżywiając się wewnętrznymi tkankami, drążą chodnik w kierunku podstawy łodygi, a w miarę jak ona usycha larwa kontynuuje żer na ścianach wewnętrznych. Roślinami żywicielskimi larw są gatunki z rodziny baldaszkowatych (Umbelliferae): świerząbek gajowy — Chaerophyllum temulum L., barszcz zwyczajny — Heracleum sphondylium L., trybula leśna — Anthriscus silvestris (L.) Hoffm., jarzmianka większa — Astrantia maior L. oraz marchew zwyczajna — Daucus carota L. Larwy notowano jako szkodniki roślin uprawnych i lekarskich. W sierpniu starsza larwa robi komorę poczwarkową w górnej części korzenia. Wylęgnięta postać dojrzała zimuje w komorze poczwarkowej. Niekiedy larwy zimują w korzeniu i cały cykl rozwojowy przedłuża się do dwóch lat.