Gatunek szeroko rozprzestrzeniony od Atlantyku aż do Oceanu Spokojnego i od kręgu polarnego do Morza Śródziemnego, Azji Środkowej, Ałtaju i Kraju Nadmorskiego. Postacie rozwojowe i bionomia tego gatunku są dość dobrze poznane. W serii prac o szkodnikach drzew szybko przyrastających W. Strojny (1952) poświęcił omawianemu gatunkowi odrębne opracowanie. Według tego autora w Polsce imagines S. (S.) populnea (L.) występują często w lata parzyste, zaś w nieparzyste bardzo rzadko. Rójka chrząszczy rozpoczyna się od maja i trwa do lipca. Imagines odżywiają się tkankami liści, przeważnie z ich brzeżnej części oraz łykiem cienkich gałązek. Główną rośliną żywicielską, zarówno postaci dojrzałych, jak i larw, jest topola osika — Populus tremula L., bardzo rzadko wierzba iwa — Salix caprea L., wierzba szara — S. cinerea L. i wierzba wiciowa — S. vinimalis L. Najczęściej są opadane pędy na drzewach rosnących w odosobnieniu lub na pobrzeżach lasów. Samica wygryza żuwaczkami w łyku poprzeczne nacięcia na rosnących, zeszłorocznych, cienkich gałązkach, w które odkładane są pojedynczo jaja, między łyko a drewno. Wskutek żerowania larwy następuje powstanie charakterystycznych wyrośli (zoocecidiów). Po pierwszym zimowaniu larwa poszerza uprzednio wydrążony chodnik, a drobne trocinki są usuwane na zewnątrz. Po drugim zimowaniu, około połowy kwietnia, larwa odbywa przeobrażenie. Całkowity cykl rozwojowy przebiegający w ciągu dwóch lat, może być niekiedy skrócony do roku.

Gatunek szeroko rozprzestrzeniony od Atlantyku aż do Oceanu Spokojnego i od kręgu polarnego do Morza Śródziemnego, Azji Środkowej, Ałtaju i Kraju Nadmorskiego. Postacie rozwojowe i bionomia tego gatunku są dość dobrze poznane. W serii prac o szkodnikach drzew szybko przyrastających W. Strojny (1952) poświęcił omawianemu gatunkowi odrębne opracowanie. Według tego autora w Polsce imagines S. (S.) populnea (L.) występują często w lata parzyste, zaś w nieparzyste bardzo rzadko. Rójka chrząszczy rozpoczyna się od maja i trwa do lipca. Imagines odżywiają się tkankami liści, przeważnie z ich brzeżnej części oraz łykiem cienkich gałązek. Główną rośliną żywicielską, zarówno postaci dojrzałych, jak i larw, jest topola osika — Populus tremula L., bardzo rzadko wierzba iwa — Salix caprea L., wierzba szara — S. cinerea L. i wierzba wiciowa — S. vinimalis L. Najczęściej są opadane pędy na drzewach rosnących w odosobnieniu lub na pobrzeżach lasów. Samica wygryza żuwaczkami w łyku poprzeczne nacięcia na rosnących, zeszłorocznych, cienkich gałązkach, w które odkładane są pojedynczo jaja, między łyko a drewno. Wskutek żerowania larwy następuje powstanie charakterystycznych wyrośli (zoocecidiów). Po pierwszym zimowaniu larwa poszerza uprzednio wydrążony chodnik, a drobne trocinki są usuwane na zewnątrz. Po drugim zimowaniu, około połowy kwietnia, larwa odbywa przeobrażenie. Całkowity cykl rozwojowy przebiegający w ciągu dwóch lat, może być niekiedy skrócony do roku.