Gatunek występujący od południowej części Fennoskandii i Karelii przez całą Europę Środkową aż do południowo-zachodniej części kontynentu europejskiego (nie znany dotąd z Półwyspu Bałkańskiego), docierający na wschód na Syberii do rzeki Ob w okolicach Nowosybirska i Bernaułu. W Polsce występuje na terenach nizinnych i podgórzach, a w górach dociera wzdłuż dolin rzecznych do regla dolnego, ale jest wszędzie spotykany dość rzadko i sporadycznie. Chrząszcz zasadniczo odbywa rozwój w zbutwiałym drewnie drzew liściastych, tylko raz stwierdzono występowanie larwy w białym próchnie leżącej kłody jodły (Burakowski 1979). Jako drzewa lęgowe podawano zwykle topole, wierzby, lipy, wiązy, brzozy, olchy, buki, dęby, graby oraz drzewa owocowe. Larwy żerują w białym, żółtym lub brunatnożółtym próchnie, przeważnie stojących, żywych drzew, rzadziej w martwym drewnie leżących pni i kłód, natomiast nie występują w pieńkach. Z tej samej dziupli może wywodzić się wiele generacji, podczas gdy niewiele pokoleń rozwija się w wilgotnym próchnie drewna leżącego, ulegającego szybszemu rozkładowi. Cykl rozwojowy 3-4-letni. Przepoczwarczenie odbywa się w sierpniu w powierzchniowej warstwie próchna. Postacie dojrzałe zimują, ukazując się na swobodzie w maju i przeżywają do lipca.