Gatunek rozprzestrzeniony prawie w całej Europie z wyjątkiem obszaru północnego, wykazywany również z Afryki Północnej. W Polsce chrząszcz mało znany i bardzo rzadko poławiany — prócz Śląska Górnego notowany dotychczas tylko pod koniec ubiegłego stulecia z sześciu krain, dane te jednak wymagają potwierdzenia nowymi materiałami, gdyż omawiany gatunek nie był później uwzględniony w opracowaniu chrząszczy śląskich przez J. Gerhardta (1910). Chrząszcz odbywa kilkuletni rozwój w biało lub szaro butwiejącym drewnie drzew liściastych. Jako materiał siedliskowy larw podawano najczęściej próchno buka, rzadziej grabu, lipy, wiązu, brzozy, olchy i jabłoni. Larwy żyją w miękkim, butwiejącym, wilgotnym drewnie w dziuplach drzew, powalonych pniach, leżących na ziemi kłodach oraz w pieńkach. Postacie dojrzałe wykluwają się z poczwarek w sierpniu i przezimowują w komorach; pojawiają się na swobodzie w maju i mogą przeżywać do lipca. Wobec braku okazów dowodowych A. rufipennis (Steph.) w zbiorze Sz. Tenenbauma uważa się, że jego wzmianka o występowaniu omawianego gatunku na Nizinie Mazowieckiej jest niewiarygodna.