Gatunek mało znany, gdyż niedawno opisany na podstawie znacznej liczby osobników złowionych we wschodniej Słowacji oraz z okazów muzealnych i kolekcji prywatnych, uzyskanych z Niemiec, Holandii, Polski, Węgier, Rumunii, Laponii i Krasnoarmiejska. Okazy tego gatunku znajdowały się w zbiorach między okazami bardzo podobnego gatunku Dicranthus elegans (Fabr.), od którego różni się przede wszystkim jasną barwą drugiego i czwartego zagonika pokryw, skrzydłami bez wycięcia na ich wierzchołku, krótszymi, zaostrzonymi wyrostkami pokryw oraz budową aparatów genitalnych samców i samic. Z Polski notowany przez autorów opisu z nielicznych stanowisk w trzech krainach oraz nie znanej nam miejscowości «Liuwlin, 1912». Rośliną żywicielską omawianego gatunku jest manna mielec — Glyceria maxima (Hartm.) Holmb. (syn. Glyceria aquatica (L.) Wahlb.). Autorzy opisu obserwowali kopulujące osobniki pod wodą na zanurzonych łodygach roślin żywicielskich; w roku następnym, po wyschnięciu zbiornika wodnego, zbierali okazy będące w stadium hibernacji, metodą przesiewu wilgotnych części roślin. Badacze ci przypuszczają, że rozwój omawianego gatunku przebiega podobnie jak Dicranthus elegans (Fabr.).