Pospolity ten motyl, zaliczany w stadium gąsienicy do szkodników sadów oraz upraw wierzbowych i topolowych, lata od końca V do końca VIII. Gąsienice, wylęgłe z jaj kładzionych kupkami w zagłębieniach kory, żerują początkowo we wspólnym oprzędzie, pod korą drzew liściastych, takich jak wierzba, topola, osika, brzoza, olcha, drzewa owocowe oraz rzadziej także w iglastych. Gąsienice są drapieżne i oprócz pokarmu roślinnego zjadają również inne gąsienice, szczególnie nieruchome w czasie linienia lub poczwarki. Okres ich rozwoju trwa od dwu do czterech lat. Jesienią można napotkać dorosłą gąsienicę, poszukującą odpowiedniego miejsca do zbudowania oprzędu na zimę. Okres zimowy spędza ona w oprzędzie z drobin pogryzionej kory i miazgi drzewnej, umieszczonym blisko powierzchni pnia drzewnego. Po zimowaniu nie żeruje. Tuż przed wylęgiem motyla poczwarka przebija oprzęd i wydostaje się na zewnątrz pnia. Często gąsienica znajduje również odpowiednie miejsce do przepoczwarczenia się w napotkanych po drodze gałęziach, w spróchniałych starych pniach, a nawet między łodygami wrzosu. W poczwarkę zamienia się na wiosnę w tym samym oprzędzie, w którym zimowała. Skórka poczwarki po wylęgu motyla wystaje zwykle do połowy z przebitego oprzędu. W hodowli gąsienice można żywić również chlebem, chudym ciastem i surowymi ziemniakami. Przy właściwie podawanym pokarmie i stałej temperaturze okres całkowitego rozwoju trwa u tego gatunku krócej niż rok.
[1: Cossus cossus (Linnaeus 1758) – trociniarka czerwica]