Gatunek rozmieszczony od Wysp Brytyjskich i południowych prowincji Fennoskandii przez środkową część Europy aż do północnych Włoch, Jugosławii i Bułgarii, notowany też z Kaukazu i Zakaukazia. W Polsce, choć nie jest jeszcze znany ze wszystkich krain, występuje prawdopodobnie na całym obszarze prócz wyższych partii górskich. Postacie rozwojowe i bionomia S. ferrea (Schrank) są dość dobrze poznane, m. in. również w Polsce (Strojnowski 1961), jako szkodnika gałęzi jabłoni domowej — Malus domestica Borb. Poza tym w piśmiennictwie jako roślina żywicielska najczęściej jest podawana lipa — Tilia L., rzadziej inne drzewa liściaste, jak topole — Populus L., buk — Fagus L., wiązy — Ulmus L., grab zwyczajny — Carpinus betulus L., wierzba iwa — Salix caprea L., wierzba uszata — S. aurita L., orzech włoski — Juglans regia L., leszczyna — Corylus avellana L. Opadane przez larwy są głównie obumarłe lub usychające gałęzie, przeważnie o średnicy około 2-5 cm, również obłamane lub ścięte, będące w stanie rozkładu i leżące na wilgotnej ziemi, niekiedy, ale bardzo rzadko, atakowane są pnie i grube gałęzie. Larwy początkowo żerują w zewnętrznej warstwie kory i pod korą, a po przezimowaniu larwa wdrąża się w drewno, w cienkich gałęziach docierając do rdzenia. Na końcu chodnika sporządza komorę poczwarkową. Przepoczwarczenie następuje w kwietniu-maju. Wylęgnięte imago po krótkim spoczynku w komorze wydobywa się na zewnątrz. Chrząszcze są spotykane zwykle na roślinach żywicielskich do lipca, pojedyncze osobniki także w sierpniu; dla uzyskania dojrzałości płciowej wymagają żeru uzupełniającego — odżywiają się liśćmi oraz młodą korą drzew liściastych. Generacja jednoroczna, niekiedy rozwój może być przedłużony do dwóch lat.