Gatunek europejski, rozprzestrzeniony od Półwyspu Apenińskiego i Bałkańskiego przez całą środkową część kontynentu aż do Karelii i koła podbiegunowego w Fennoskandii, notowany też z Kaukazu. Uważa się go za relikt lasów pierwotnych, w ubiegłym wieku był częściej znajdowany, obecnie w niektórych okolicach zupełnie wyginął. W obrębie areału gatunkowego jest wszędzie bardzo rzadko i sporadycznie spotykany, a w miarę posuwania się ze wschodu na zachód coraz rzadziej notowany, na przykład we Francji jest znany tylko z czterech stanowisk. W Polsce notowano go z nielicznych stanowisk w czterech krainach. Wymagania ekologiczne i bionomia tego gatunku są znane tylko fragmentarycznie. W Polsce T. Trella (1923c) spotykał go w przerośniętych grzybnią bukach i jodłach. W Szwecji był znajdowany na osice oraz na grubych, zmurszałych pniach i pieńkach brzóz porośniętych hubami: porkiem brzozowym — Piptoporus betulinus (Bull. ex Fr.) P. Karst. oraz hubiakiem pospolitym — Fomes fomentarius (L. ex Fr.) Kickx. Zimują postacie dojrzałe, w Szwecji nowa generacja ukazuje się w czerwcu (Palm 1952). Według własnych badań w Puszczy Białowieskiej znalezione 17 V 1969 larwy i imagines żerowały na wilgotnym, miękkim, butwiejącym drewnie kłody osiki, leżącej na ziemi w miejscu silnie zacienionym i wilgotnym. W hodowli pierwsze poczwarki zaobserwowano 26 VI, a młode chrząszcze ukazywały się od 11 VII do 30 VII. Wybarwione osobniki przezimowały do kwietnia następnego roku (B. Burakowski*).