Gatunek o słabo poznanym, nieciągłym rozsiedleniu. Znany dotychczas głównie z południowo-wschodniej części Europy po Wołgę, Azję Mniejszą i Syrię na wschodzie, a na zachodzie po północne Włochy i Francję. Notowano go także z południowej Skandynawii, gdzie dociera na północ do około 60° szer. geogr. Prawie wszędzie rzadko i sporadycznie znajdowany na rozproszonych stanowiskach. W Polsce należy do rzadkości i znany jest tylko z dwóch krain. W Puszczy Białowieskiej jest gatunkiem charakterystycznym dla lasu świeżego (Gutowski 1985). Jest zaliczany do reliktów lasów pierwotnych. Zamieszkuje naturalne lasy liściaste i mieszane. Postacie dojrzałe mają krótki okres występowania i są spotykane od połowy maja do połowy lipca. Wiodą skryty tryb życia, przebywając głównie w strefie koron drzew, niekiedy tylko są spotykane na stosach drzewa sągowego, pniach i gałęziach drzew żywicielskich oraz na kwiatach podczas spożywania pyłku; wykazują również aktywność nocą, gdyż obserwowano ich przyloty do źródeł sztucznego światła. Samica składa jaja w szczeliny cienkiej kory na gałęziach, rzadziej na pniach o grubości 25 cm, głównie klonu zwyczajnego — Acer platanoides L. W piśmiennictwie podawano poza tym jako drzewa żywicielskie grab pospolity — Carpinus betulus L., jawor — Acer pseudoplatanus L., dęby — Quercus L., wiązy — Ulmus L. i leszczynę — Corylus avellana L. Młode larwy początkowo żerują w korze, następnie pod korą, drążąc podłużne, odciskające się w bielu chodniki, ściśle wypełnione miałkimi trocinkami. Po przezimowaniu wdrążają się późnym latem lub jesienią w drewno, gdzie budują komorę poczwarkową, w której zimują. Przepoczwarczenie następuje wiosną.