Rozsiedlenie tego gatunku wiąże się z południowo-zachodnim zasięgiem świerka w Europie; jest on rozmieszczony od wschodniej Francji, Szwajcarii, północnych Włoch, Jugosławii, Rumunii do krajów środkowoeuropejskich po przykarpacką Ukrainę, poza tym jako importowany notowany z Wysp Brytyjskich, Danii i Finlandii. W obrębie swego zasięgu spotykany jest rzadko i sporadycznie na terenach nizinnych, częściej w górach, gdzie dociera do około 1800 m n. p. m. W Polsce zasiedla zwarcie lasy górskie, z innych rejonów jest znany z nielicznych stanowisk, przy czym stałe występowanie w okolicach Warszawy zakwestionowali B. Burakowski i E. Nowakowski (1981b). Rójka chrząszczy rozpoczyna się od połowy czerwca i trwa przez lipiec, a pojedyncze osobniki spotykano jeszcze w sierpniu. Samica składa jaja na całej długości strzały świerków — Picea Dietr., osłabionych żerem innych owadów lub obumarłych na skutek porażenia przez opieńkę miodową — Armillariella mellea (Vahl.) P. Karst oraz na nie okorowanych, powalonych czy ściętych pniach, złomach, śniegołomach i wiatrowałach. Młode larwy początkowo żerują pod korą, drążąc placykowate chodniki naruszające biel, następnie wgryzają się w drewno. Dalszy przebieg rozwoju jak u M. rosenmuelleri (Cederh.). Ze względu na głębokie żerowiska omawiany chrząszcz jest poważnym szkodnikiem technicznym drewna. Chrząszcze są bardzo aktywne w słoneczną pogodę, odbywają loty w poszukiwaniu drzew żywicielskich, na których szybko biegają w górę i w dół, kopulując na ocienionej stronie pni stojących, a na stronie dolnej pni leżących. Poza tym jako drzewa żywicielskie larwy były podawane jodły — Abies Mill. i sosny — Pinus L.