-
Arthropodatyp
Kliknij, aby przejść
do wyboru rzędów
i filtrów >
-
Hexapodapodtyp
Kliknij, aby przejść
do wyboru rzędów
i filtrów >
-
Insectagromada
Kliknij, aby przejść
do wyboru rzędów
i filtrów >
-
Coleopterarząd
Kliknij, aby ustawić
jako takson główny
i podstawę
← lewego panelu >
-
Polyphagapodrząd
Kliknij, aby ustawić
jako takson główny
i podstawę
← lewego panelu >
-
Cucujiformiaseria
Kliknij, aby ustawić
jako takson główny
i podstawę
← lewego panelu >
-
Chrysomeloideanadrodzina
Kliknij, aby ustawić
jako takson główny
i podstawę
← lewego panelu >
-
Cerambycidaerodzina
Kliknij, aby ustawić
jako takson główny
i podstawę
← lewego panelu >
-
Lamiinaepodrodzina
Kliknij, aby ustawić
jako takson główny
i podstawę
← lewego panelu >
-
Phytoeciiniplemię
Kliknij, aby ustawić
jako takson główny
i podstawę
← lewego panelu >
-
Oberearodzaj
Kliknij, aby ustawić
jako takson główny
i podstawę
← lewego panelu >
-
Obereapodrodzaj
Kliknij, aby ustawić
jako takson główny
i podstawę
← lewego panelu >
←Ustaw jako podstawę
lewego panelu gatunek:
Oberea (Oberea) oculata
(Linnaeus, 1758)
status nazwy: nazwa ważna
BioMap ID: 1023610
kod taksonu: 4197
taksonomia sprawdzona: TAK
Rozpowszechniony od Atlantyku aż po wybrzeża Oceanu Spokojnego, od północnej granicy rozmieszczenia lasów liściastych aż do krajów śródziemnomorskich, Azji Mniejszej, Kaukazu, północnych obszarów Kazachstanu, Chin i Półwyspu Koreańskiego. W Polsce występuje na całym obszarze prócz wyższych partii górskich. W środkowej Europie dłużynka dwukropkowa — Oberea (O.) oculata (L.) jest poważnym szkodnikiem w plantacjach wikliny. Opadnięte przez larwy pędy nie nadają się ani na wyroby koszykarskie, ani jako materiał na odkłady. Chrząszcze występują zasadniczo wszędzie w obrębie rozmieszczenia różnych gatunków drzew i krzewów z rodzaju wierzba — Salix L. Postacie dojrzałe pojawiają się od połowy czerwca i spotyka się je do połowy sierpnia. Zwykle spoczywają na drzewach żywicielskich, na których odżywiają się liśćmi i korą młodych pędów, w godzinach południowych odbywają loty w poszukiwaniu nowych żerowisk. W celu złożenia jaj samica poszukuje gładkiej kory na pędach i gałęziach zdrowych wierzb. Przed złożeniem jaja samica robi żuwaczkami na korze dwa podłużne nacięcia, które łączy poprzecznym, głębokim nacięciem sięgającym aż do drewna. W zrobione zagłębienie jest wprowadzone pokładełko i złożone pod korę jajo. W ciągu pierwszych dwóch tygodni tkanka obok nacięcia zaczyna regenerować, otaczając złożone jajo jakby komorą. Wylęgnięte larwy żerują początkowo w górnej części łyka i w narośniętym kallusie, następnie drążą chodniki aż do rdzenia, natomiast w grubszych gałęziach chodniki przebiegają w bielu. Nadmiar trocinek i ekskrementów jest wyrzucany na zewnątrz przez otwór wejściowy do drewna, jak również przez dodatkowe otwory wentylacyjne. Zwykle po drugim przezimowaniu, larwa przed przepoczwarczeniem wyrabia w środku chodnika komorę poczwarkową. Dla uzyskania dojrzałości płciowej chrząszcze wymagają żeru uzupełniającego. Pędy zasiedlone przez larwy po jednym lub dwu latach usychają.