Rozsiedlenie tego rzadko spotykanego gatunku jest poznane niedostatecznie, gdyż mylono go często z podobnym A. praeustus (Fabr.). Notowany dotychczas z Wielkiej Brytanii, Danii, południowej Szwecji, Europy Środkowej, Francji, jednego stanowiska w Aragonii oraz ze środkowego obszaru europejskiej części ZSRR. Wszędzie jest poławiany lokalnie i sporadycznie. W Polsce jest notowany z nielicznych stanowisk tylko w sześciu krainach. Chrząszcz ten jest zaliczany do reliktów lasów pierwotnych. Należy do nadzwyczajnych rzadkości, ponieważ prowadzi skryty sposób życia — nigdy nie był znajdowany na listowiu i kwiatach. Jest to gatunek związany z jeszcze żyjącymi starymi dębami — nigdy nie występuje w pieńkach, kłodach i powalonych pniach dłużej leżących na ziemi. Cykl rozwojowy trwa co najmniej cztery lata. Larwy żerują pod obluźnioną korą, wśród trocin i odchodów larw kózek, głównie kozioroga dębosza — Cerambyx cerdo L., w dziuplach pni i grubych gałęzi w sproszkowanym murszu oraz w zwartym próchnie o rudoczerwonej i brunatnej barwie. Próchno takie w pniach dębu powstaje na skutek rozkładu drewna przez zgniliznę spowodowaną działalnością pasożytniczego grzyba żółciaka siarkowego — Laetiporus sulphureus (Bull. ex Pr.) Murr. Przepoczwarczenie odbywa się w drugiej połowie lipca i w sierpniu w próchnie kruchym, ale o zwartej jeszcze strukturze. Postacie dojrzałe po przezimowaniu w komorach poczwarkowych ukazują się w czerwcu i lipcu, w ciągu dnia nie opuszczają jednak drzew siedliskowych. Z tego samego starego dębu może się wywodzić wiele generacji.))