Gatunek rozmieszczony głównie w Podobszarze Śródziemnomorskim, na Ukrainie, Półwyspie Bałkańskim, w Azji Mniejszej i Azji Środkowej, notowany poza tym z nielicznych izolowanych stanowisk w południowo-wschodniej części Europy środkowej. Błędna, ogólnikowa wzmianka A. Horiona (1961) o występowaniu omawianego gatunku w Polsce, oparta jakoby na odniesieniu Dominika (1955), nie ma w rzeczywistości uzasadnienia, gdyż J. Dominik w swoich pracach nie omawiał biedronek. W Polsce z całą pewnością nie stwierdzony. Dane o znalezieniu tego pontomedyterraneńskiego gatunku na Śląsku Górnym opierają się zapewne na błędnie oznaczonym materiale. Występuje na terenach słonawiskowych. Zarówno postacie dojrzałe, jak i larwy, odżywiają się głównie pyłkiem roślin z rodziny komosowatych (Chenopodiaceae). W Azji Środkowej notuje się go jako groźnego szkodnika siewek buraków cukrowych. Żeruje również na mszycach, dlatego też uważa się, że gatunek ten staje się wtórnie fitofagiem.