Gatunek rozmieszczony w niemal całej Europie prócz Półwyspu Iberyjskiego i północnych prowincji Fennoskandii oraz na Kaukazie. W Europie Środkowej występuje na terenach nizinnych i górzystych do wysokości około 2500 m n.p.m. W Polsce pospolity od Bałtyku aż po Tatry. Jest poławiany przeważnie w lasach iglastych, od kwietnia do sierpnia, głównie w maju i czerwcu.

Fragmentaryczne informacje z biologii gatunku podał Janssen (1963) oraz Burakowski i Kuśka (1992), natomiast larwę opisał Belling (1885). Jest to jeden z najpospolitszych omomiłków, występujących powszechnie w maju i czerwcu, pojawia się na drzewach i krzewach, na skrajach lasów, w parkach, w zadrzewieniach śródpolnych. Mimo to znajomość jego roli w biocenozach jest znikoma. Jest to gatunek drapieżny i w znacznym stopniu zmniejszający populacje drobnych owadów fitofagicznych. W warunkach hodowlanych zaobserwowano pożeranie chrząszczy z rodzaju Apion Kirby. Z drugiej strony jest pokarmem dla wielu ptaków owadożernych. Z badań prowadzonych w Zakładzie Ekologii Zwierząt Uniwersytetu Toruńskiego wynika, że maksimum pojawu postaci doskonałych tego gatunku przypada na okres karmienia piskląt przez szpaki. Stwierdzono, że Cantharis nigricans i Cantharis fusca są głównymi składnikami pokarmowymi piskląt i dorosłych szpaków.
Gatunek europejski, na północy sięgający do południowych części Skandynawii, na wschodzie podany z okolic Kostromy (Gussakowskij 1926), a na Ukrainie wykazany z okolic Kurska (Istomina 1968, 1972).