Największy europejski gatunek wstęgówki, o efektownym błękitnym ubarwieniu tylnych skrzydeł. W niektórych okolicach bardzo pospolity. Przebywa szczególnie w borach mieszanych, gdzie rosną osiny i dęby oraz nad brzegami rzek i jezior. Motyl lata od połowy VII do połowy X. Prowadzi podobny tryb życia do poprzedniego gatunku. Gąsienice, żerujące przede wszystkim na osikach, a także na wierzbach, topolach, a wg innych źródeł na jesionach, dębach, brzozach, wiązach i bukach, żyją w V i VI. Przepoczwarczają się w oprzędach między liśćmi na ziemi. Motyle wykluwają się nocą (od godz. 22.00). Po wydobyciu się z poczwarek biegają przed wyprostowaniem skrzydeł szybko po ziemi. Skrzydła, jak u wszystkich wstęgówek i wielu innych gatunków nocnych motyli, rozciągają się bardzo szybko, od 3 do 5 minut. Jeszcze tej samej nocy motyle są gotowe do lotu. Gąsienice ich podobnie jak u poprzedniego (Catocala nupta) i następnego gatunku (Ephesia fulminea) wykazują wielką lękliwość. Spadają lub zwisają na przędzy przy byle zaniepokojeniu, dorosłe po upadku na ziemię skręcają się na boki w szybkich, żmijowatych ruchach; po uspokojeniu się wędrują z powrotem na drzewo.
[250: Catocala fraxini (Linnaeus 1758) – wstęgówka jesionka]