Gatunek zamieszkujący głównie zachodnią i środkową część Europy; notowano go ponadto z Danii, Karelii, Algierii i Maroka. W Polsce pospolity, rozprzestrzeniony od Bałtyku aż po Tatry, z niektórych krain wielokrotnie notowany przez licznych autorów. Chowacz brukwiaczek jest jednym z najgroźniejszych szkodników rzepaku; może również wyrządzać poważne szkody w uprawach różnych odmian kapusty. Żyje także na innych dziko rosnących gatunkach krzyżowych — Cruciferae. Jako rośliny żywicielskie tego chowacza wymieniane były w piśmiennictwie: kapusta rzepak — Brassica napus L., kapusta polna — B. campestris L., kapusta warzywna — B. oleracea L., rzodkiew świrzepa — Raphanus raphanistrum L. i stulisz lekarski — Sisymbrium officinale (L.) Scop. Ponadto postacie dojrzałe spotykano na polach, miedzach, pastwiskach, przydrożach, rumowiskach, śmietniskach i pobrzeżach wód na takich krzyżowych, jak pieprzycznik przydrożny — Cardaria draba (L.) Desv., stulicha psia — Descurainia sophia (L.) Webb, stulisz pannoński — Sisymbrium altissimum L., stulisz Loesela — S. Loeselii L., czosnaczek pospolity — Alliaria officinalis Andrz. i rzepicha ziemnowodna — Rorippa amphibia (L.) Bess. Bionomia i cykl rozwojowy tego chowacza są dokładnie poznane. Postacie dojrzałe po opuszczeniu kryjówek zimowych pojawiają się na roślinach wczesną wiosną. Odżywiają się liśćmi, wygryzając w nich okienkowate otwory. Od około połowy marca do początku czerwca samica składa przeciętnie 30 jaj do komór wygryzionych w łodygach, po jednym do trzech jaj do jednej komory, której otwór zamyka wydzieliną. Larwa żeruje w rdzeniu łodyg, bocznych pędów i ogonków liściowych, powodując na nich zgrubienia. Przepoczwarczenie następuje w maju-czerwcu w glebie na głębokości 2-8 cm w otoczce utworzonej przez larwę z cząstek ziemi. Postać dojrzała ukazuje się po 14-20 dniach i pozostaje w otoczce do jesieni, następnie pojawia się na powierzchni i poszukuje kryjówek zimowych.