Gatunek rozprzestrzeniony w zasięgu świerka w środkowej i północnej części Europy oraz na Syberii i w Japonii; w Fennoskandii sięgający daleko poza koło podbiegunowe. Bielojad olbrzymi w Polsce zamieszkuje zarówno obszary nizinne, jak i górzyste z wyjątkiem wyższych położeń, jednak z niektórych krain jeszcze nie wykazywany. Opada głównie świerki, rzadziej sosny i jodły. Atakuje zwykle część odziomkową strzał drzew stojących i grubsze korzenie. Żeruje w drzewach żyjących, zupełnie zdrowych, dlatego z otworu wejściowego wycieka żywica, tworząc z niej grudkę, niekiedy wielkości orzecha laskowego. Samica drąży chodnik macierzysty długości do 10 cm, składa w nim jaja kupkami, larwy żerują gromadnie. Cykl rozwojowy dwuletni — w pierwszym roku zimują larwy, w drugim postacie dojrzałe.