Gatunek rozmieszczony w prawie całej Europie (z wyjątkiem północnej części Fennoskandii), wykazywany poza tym z Syberii, Kaukazu, Azji Mniejszej, Azji Środkowej i Maroka. W Polsce oprzędzik koniczynowy jest bardzo pospolity w całym kraju — nie notowano go jeszcze tylko z Kotliny Nowotarskiej. Zamieszkuje wilgotne i suche środowiska na terenach nizinnych i górzystych aż do strefy subalpejskiej. Spotyka się go na polach uprawnych, łąkach, pastwiskach, skarpach, miejscach o charakterze ruderalnym, wrzosowiskach, pobrzeżach lasu i dołach po wybranym piasku i glinie. Jako rośliny żywicielskie podawane są przez różnych autorów koniczyna łąkowa — Trifolium pratense L., koniczyna pogięta — T. medium L., koniczyna biała — T. repens L., koniczyna białoróżowa — T. hybridum L., lucerna siewna — Medicago sativa L. i soczewica jadalna — Lens esculenta Mnch. Oprzędzik ten przy gromadnym pojawie może wyrządzać poważne szkody w uprawach koniczyny i lucerny. Postacie dojrzałe są spotykane w ciągu całego roku, przy czym młoda generacja od lipca do połowy października. Na jesieni samice składają jaja, które zimują; larwy z nich pochodzące wykluwają się w marcu. Wiosną samice po przezimowaniu ponawiają składanie jaj od kwietnia do czerwca. Larwy żerują w bulwkach korzeniowych i na delikatnych korzonkach. Przepoczwarczenie następuje w komorach ziemnych. Stadium poczwarki trwa około czterech tygodni. W wyniku długiego okresu składania jaj, pojaw larw, poczwarek i młodych imagines rozciąga się do przeszło trzech miesięcy.