Gatunek motyla rzadko spotykany, nieco pospolitszy jednak od następnego (Lemonia taraxaci), znany jest z wielu okolic kraju. Czas lotu przypada na koniec IX i X. Największe nasilenie lotów zostało zaobserwowane między 10 a 20 X. Loty samców w poszukiwaniu samic można obserwować w dni słoneczne w godzinach południowych. Lot motyli obu gatunków przelotnic jest bardzo szybki, stąd ich umiejętności przenoszenia się na wielkie odległości i nagłego znikania z oczu obserwatora. Gąsienice L. dumi żerują na nasłonecznionych ugorach, polanach leśnych, zboczach górskich na mniszku, jastrzębcach i sałatach. Jak u L. taraxaci pora żerowania przypada przede wszystkim na najcieplejsze okresy dnia. Dorosłe gąsienice przed przepoczwarczeniem również zakopują się, podobnie, jak u gatunku następnego. Poczwarki leżą w jamkach w ziemi lekko ukośnie głową do góry. U osobników, które mają się wykluć przed zimą, w końcu lipca następuje zmiana barwy — poczwarka ciemnieje i wykształcony w niej motyl czeka w poczwarce około 2 miesięcy na moment wyklucia się. Reszta poczwarek tej samej generacji, które mają zimować, pozostaje koloru czerwonobrązowego do lipca następnego roku. U gatunku tego zimują jaja oraz jak wyżej wspomniano część poczwarek. Hodowla obu gatunków przelotnic jest bardzo trudna ze względu na specjalne wymagania tych gąsienic. Pomyślne wyniki można uzyskać, hodując gąsienice na słońcu lub w wiwariach, podgrzewanych lampami obszernych pomieszczeniach, dobrze przewietrzanych i na stale świeżych roślinach. Motyle (L. dumi) mają na pierwszej parze nóg wyraźnie grubsz i większe czarne pazurki, ułatwiające im wydobycie się z ukorzenionej ziemi. Motyle wydzielają ponadto z pyszczka gęsty, oleisty płyn, umożliwiający wyślizgnięcie się motyli z wnętrza jamek bez uszkodzenia skrzydeł. Właściwości te tyczą obydwu gatunków.
[121: Lemonia dumi (Linnaeus 1761) – przelotnica ugorówka]