Gatunek o niedokładnie poznanym rozsiedleniu, gdyż przez niektórych autorów uważany za aberację I. (A.) caerulea (L.). Wykazywany był od Pirenejów aż do Kaukazu, a najdalej wysunięte stanowiska na północ podawano z Danii i Skandynawii. W Polsce z całą pewnością jeszcze nie stwierdzony. Jedyna ogólnikowa wzmianka o występowaniu w Tatrach wymaga potwierdzenia materiałami z naszego obszaru górskiego, gdyż dotychczas stwierdzono jego występowanie tylko w Tatrach słowackich. Ogólne dane z Galicji oparte były na stanowiskach podolskich. Według danych z piśmiennictwa postacie dojrzałe poławiano od maja do lipca, a larwy żerują w zmurszałym drewnie pni i gałęzi dębów, wiązów i klonów.

Gatunek opisany z Pirenejów, na wysokości 800-1500 m n.p.m.; szeroko rozprzestrzeniony w południowej i środkowej części Europy, na północ sięgający po Wyspy Brytyjskie, Danię i południową Skandynawię, notowany nadto z Kaukazu i północnego Iraku. Wszędzie rzadko spotykany i rozsiedlenie jego w poszczególnych krajach słabo poznane, gdyż bywał traktowany jako odmiana Ischnomera caerulea (L.). Ogólnikowo notowany w 1956 r. z Tatr na podstawie danych ze Słowacji, wzmianka o występowaniu w Galicji oparta była na stanowiskach podolskich, dlatego nie był zaliczony do fauny krajowej. Obecnie niedawno odkryty w czterech krainach. Bionomia słabo poznana. Larwy odbywają rozwój w rozkładającym się drewnie drzew liściastych, głównie dębów — Quercus L., wiązów — Ulmus L. i klonów — Acer L. Chrząszcze pojawiają się w kwietniu i przeżywają do lipca, poławiano je na kwiatach roślin zielnych, często na baldaszkowatych — Umbelliferae,