Pospolity gatunek zamieszkujący prawie całą Europę prócz północnych części Fennoskandii, notowany poza tym z Azji Mniejszej, Syberii, Kaukazu i Armenii. Zasiedla tereny nizinne i górzyste do wysokości około 2000 m n.p.m. Postacie dojrzałe występują przeważnie od kwietnia do lipca, pojedynczo są niekiedy poławiane jeszcze w sierpniu.

Wszystkie dotychczasowe doniesienia o występowaniu C. livida z Polski dotyczyły formy z czarnymi pokrywami, traktowanej w niniejszym opracowaniu jako podgatunek C. livida rufipes Herbst. W zbiorach z Polski nie ma formy nominatywnej, mimo że Lüllwitz (1916) pisze, że jest ona tak jak i f. rufipes Herbst na Pomorzu pospolita. Wittmer (1971) podaje, że Cantharis livida jest w Europie pospolity i szeroko rozsiedlony. Posiadam okazy formy nominatywnej z Hiszpanii, Grecji, Bułgarii, Jugosławii, Jałty i Szwajcarii. Ze Szwajcarii według Allenspacha i Wittmera (1979), znany był tylko C. livida rufipes. Forma nominatywna jest w Szwajcarii bardzo rzadka. Równie rzadka jest forma nominatywna na Węgrzech (Kaszab 1955). W Czechach i Słowacji, według informacji Dr. V. Švihli, forma nominatywna nie występuje. Stanowiska w północno-zachodniej Polsce są stosunkowo młode, być może jest to najnowsza ekspansja z Europy południowozachodniej, drogą wzdłuż brzegu Atlantyku i Morza Północnego, na północ i wschód Europy.

Obserwacje nad występowaniem C. livida rufipes na polach rzepakowych koto Lublina przeprowadziła Anasiewicz (1962). Chrząszcze pojawiały się od początku maja, a maksimum (ponad 200 złowionych okazów) przypadło na 30 maja w czasie kwitnienia rzepaku. Autorka zaobserwowała, że omomiłki żywią się muchami leniowatymi, śmietkami, rzadziej drobnymi chrząszczami, słodyszkami i chowaczami. Obserwacje te potwierdzają pożyteczność omomiłków w agrocenozach. Larwę C. livida, opisali Blanchard (1836) i Fiori (1949) (v. inscapularis Pic), natomiast hodowlę larw opisał Janssen (1963). Samica znosi przeciętnie 465 jaj, rozwój embrionalny trwa 12-14 dni, trzy stadia przedlarwalne trwają łącznie 4,5-5,5 dni, larwa żyje 304 dni, przy czym zimuje w ostatnim, szóstym stadium larwalnym, które trwa około 172 dni. Z rozmieszczenia w Polsce podgatunku rufipes Herbst wynika, że jest on charakterystyczny dla terenów nizinnych i wyżyn. Informacje o występowaniu w Tatrach pochodzą z ubiegłego wieku i nie zostały potwierdzone.
Stałe występowanie podgatunku rufipes obejmuje całą Polskę, południowowschodnie Niemcy, Czechy, Słowację, Węgry (Kaszab 1955), Karpaty Ukraińskie (Dolin, Serguenko 1988), Białoruś, kraje nadbałtyckie, Rosję (ok. Kostromy — Gussakowskjj 1926). W okolicach Kurska na Ukrainie (Istomina 1968, 1972) areały obu form zachodzą na siebie. Pas sympatrycznego występowania obu form obejmuje południową Ukrainę, Bułgarię, Włochy i Europę Zachodnią. Prawdopodobnie forma rufipes powstała w plejstocenie i po ustąpieniu lodowców zajęła zwolnione tereny. Obecnie obserwujemy ekspansję formy nominatywnej szlakiem nadmorskim z Europy Zachodniej na wschód, czego przykładem są jej stanowiska w okolicach Szczecina i w południowej Skandynawii. Mimo sympatrycznego występowania obu form, występowania form pośrednich we Włoszech, podniesienie formy rufipes do rangi podgatunkowej wydaje się być uzasadnione.