Gatunek rozmieszczony od środkowej części Europy przez całą strefę tajgi w ZSRR aż do pobrzeży Oceanu Spokojnego, Sachalinu, Japonii, północnej Mongolii i Chin. W Polsce gatunek notowany z nielicznych stanowisk w różnych częściach kraju. Jest bardzo rzadko spotykany z powodu swego trybu życia. W odróżnieniu od innych gatunków omawianego rodzaju M. saltuarius Gebl. odznacza się małą lotnością. Zwykle przebywa nieruchomo na gałęziach pokrytych porostami, gdzie trudno go zauważyć, przeważnie na dolnej stronie gałęzi, przechodząc na górną w godzinach południowych w czasie upalnej pogody. Zasiedla drzewostany iglaste, w środkowej części Europy występuje głównie w lasach górskich. Rozwój larwalny odbywa w świerku pospolitym — Picea excelsa (Lam.) Lk., w innych rejonach także w jodłach — Abies Mill., modrzewiach — Larix Mill. i sosnach — Pinus L. Generacja jednoroczna lub dwuletnia. Opada wierzchołkowe części pni usychających drzew, gałęzie i ich tylce średnicy 2-5 cm, zarówno na drzewach stojących, jak i powalonych, także leżące na ziemi obłamane lub ścięte gałęzie. Postacie dojrzałe pojawiają się w czerwcu i są spotykane do sierpnia. Po wylęgu wywędrowują na młode pędy świerków, gdzie odżywiają się tkankami kory. Samica składa jaja w wygryzione żuwaczkami lejkowate nacięcia. Młode larwy żerują pod korą, drążąc kręte chodniki w łyku odciskające się w bielu. Przed drugim zimowaniem larwa wdrąża się w drewno i w górnej warstwie wyrabia podłużny albo hakowaty chodnik, na którego końcu sporządza komorę poczwarkową. Larwa zimuje w komorze i przepoczwarcza się w maju-czerwcu. Z uwagi na wielką rzadkość omawiany gatunek nie ma znaczenia gospodarczego.