Szeroko rozprzestrzeniony w lasach iglastych Eurazji, od pobrzeży Atlantyku do Oceanu Spokojnego i od granicy rozmieszczenia lasów iglastych za kołem polarnym aż do Morza Śródziemnego i północnych części Kaukazu, Mongolii, Chin, Korei i Japonii. W Europie jego występowanie ma charakter borealno-górski. Na terenach nizinnych środkowej Europy występuje lokalnie, niekiedy notowano go tylko na podstawie okazów importowanych z drewnem z okolic górskich. W górach dociera do około 2200 m n. p. m. W Polsce jest znany głównie z krain południowych, natomiast jego występowanie w krainach na niżu (prócz Puszczy Białowieskiej) winno być przedmiotem dalszych badań. Zasiedla głównie świerki — Picea Dietr., rzadziej jodły — Abies Mill., sosny — Pinus L. i modrzewie — Larix Mill. Opada drzewa osłabione, uszkodzone pożarem oraz nie okorowane, niedawno powalone lub świeżo ścięte, złomy i wiatrowały, atakuje zwłaszcza drewno nie ocienione. Postacie dojrzałe pojawiają się od połowy czerwca i spotykane są do sierpnia. Po opuszczeniu komór poczwarkowych chrząszcze odbywają loty i wzlatują na korony drzew, gdzie prowadzą żer uzupełniający. Samice składają jaja pojedynczo w lejkowate jamki wygryzione żuwaczkami w korze. Młode larwy drążą pod korą placykowate chodniki, zapełniając je miałkimi trocinkami, następnie, zwykle po przezimowaniu, wdrążają się w drewno. Przepoczwarczenie następuje w maju-czerwcu. Zasadniczo jednoroczny, w niesprzyjających warunkach dwuletni cykl rozwojowy, może się przeciągnąć w wyższych partiach górskich do trzech lat.