Русские, остановите эту войну! Спасите Свободную Украину!
Russians, stop this war! Save Free Ukraine!
Mapa Bioróżnorodności
Taksony
Rhagonycha — taksony podrzędne:
Liczba taksonów: 19
  1. Arthropodatyp
    Kliknij, aby przejść
    do wyboru rzędów
    i filtrów
     >
  2. Hexapodapodtyp
    Kliknij, aby przejść
    do wyboru rzędów
    i filtrów
     >
  3. Insectagromada
    Kliknij, aby przejść
    do wyboru rzędów
    i filtrów
     >
  4. Coleopterarząd
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  5. Polyphagapodrząd
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  6. Elateriformiaseria
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  7. Elateroideanadrodzina
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  8. Cantharidaerodzina
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  9. Cantharinaepodrodzina
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  10. Canthariniplemię
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  11. Rhagonycharodzaj
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  12. Rhagonychapodrodzaj
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
Ustaw jako podstawę
lewego panelu
gatunek: Rhagonycha (Rhagonycha) fulva (I.A. Scopoli, 1763)
PL
TAK
status nazwy: nazwa ważna
BioMap ID: 1016145    kod taksonu: 2937
taksonomia sprawdzona: TAK
źródło nazw: Löbl et Smetana 2007 checklist: M.A. Mazur
Dane o rozmieszczeniu w Polsce
Rhagonycha fulva - Dane o rozmieszczeniu w Polsce - Mapa Bioróżnorodności: UTM 10×10 — miniatura
Statystyka
  • Rekordy: 321
  • Publikacje: 71
  • Kolekcje: 13
  • Autorzy publikacji: 59
  • Ilustracje (ikonografia): 1
  • Zdjęcia (okaz/obserwacja): 4

Opis taksonu
Gatunek rozpowszechniony od Europy południowej przez środkową część kontynentu aż do Wysp Brytyjskich, południowych części Skandynawii i Karelii; wykazywany ponadto z Syrii. W Europie Środkowej występuje jako najpospolitszy gatunek omawianej rodziny. Zamieszkuje tereny nizinne i górzyste, dochodząc w Alpach do około 2700 m n.p.m. Jest poławiany w miesiącach letnich, przeważnie na kwiatach roślin baldaszkowatych, niekiedy również na kłosach roślin zbożowych. Chrząszcze pojawiają się dopiero w czerwcu, a optimum występowania ma miejsce w lipcu, najpóźniej więc ze wszystkich gatunków omawianej rodziny. Niektóre osobniki przeżywają nawet do początku września. Przylatują do źródeł światła sztucznego. W Polsce, choć nie jest notowany jeszcze z niektórych krain, zasiedla na pewno cały obszar od Bałtyku aż po Tatry.
Gatunek nizinny, najwyżej położone stanowiska znajdują się na wys. ok. 1000 m npm. Według Stobieckiego (1883) na Babiej Górze pospolity do górnej granicy kosodrzewiny; według Pawłowskiego (1967): "Na zboczu północnym, w drzewostanach i na terenach otwartych 600-1000 m npm, VII-VIII, liczny-rzadki". W Jastrzębiu-Zdroju obserwowano masowe występowanie w latach 1982, 1984 i 1990. Z kilku autorów, którzy opracowywali biologię gatunku najobszerniej cykl życiowy przedstawił Janssen (1963). Stwierdził on, że samice znoszą do 349 jaj, po 14-dniowym rozwoju embrionalnym wylęga się przedlarwa, której trzy stadia trwają łącznie około 3 dni. Forma larwalna w ciągu 321 dni przechodzi 7 stadiów, zimuje w piątym, dwa ostatnie występują na wiosnę, stadium poczwarki trwa 8 dni, a imago żyje niecałe 3 tygodnie.
Gatunek szeroko rozprzestrzeniony w Europie, szczególnie w jej południowej części. Występuje też w Algierii, na Kaukazie i południowym Uralu (Dahlgren 1975) oraz w Turkiestanie (Dahlgren 1968). W Karpatach Ukraińskich (Dolin, Sergijenko 1988) pospolity, ale dalej na wschód, na Ukrainie stepowej i leśnostepowej (Istomina 1968, 1972) należy do rzadszych gatunków. W południowej części Danii, w Norwegii i krajach nadbałtyckich jest rzadki (Lundberg 1986, Miländer 1971).

Ilustracje
... przeglądaj
Rhagonycha
fulva
Zewnętrzne źródła danych