Gatunek obejmujący zasięgiem Europę Środkową, Francję, Szwajcarię i Włochy; jest notowany ponadto z Siedmiogrodu, jednej południowej prowincji Szwecji i Obwodu Woroneskiego w ZSRR, przy czym z niektórych stanowisk jest znany tylko na podstawie danych z ubiegłego stulecia i obecnie całkowicie wyginął na pewnych obszarach w związku z wycięciem starych, dziuplastych dębów, z którymi omawiany gatunek jest biologicznie związany. W Polsce jest spotykany dość rzadko, znany dotychczas tylko z sześciu krain. Ogólnikowa wzmianka o występowaniu w Beskidzie Zachodnim opiera się tylko na jednym stanowisku położonym w Czechosłowacji (Letzner 1889, Gerhardt 1910). Chrząszcz zasiedla dziuple starych przestojów dębowych, których wewnętrzne warstwy drewna zostały zmienione na próchno i przebarwione pod wpływem działalności grzybów na kolor czerwonobrunatny lub ciemnobrunatny. Larwy żyją bądź w sproszkowanym, bądź też w zwartym próchnie przerośniętym białymi płatami i strzępkami filcowatej grzybni żółciaka siarkowego — Laetiporus sulphureus (Bull. ex Fr.) Murr. Są bardzo drapieżne — napadają na larwy i poczwarki chrząszczy próchno- lub grzybożernych, na przykład Pentaphyllus testaceus (Hellwig) lub Dorcatoma flavicornis (Fabr.). Przepoczwarczenie następuje w sierpniu. Postacie dojrzałe zimują w komorach poczwarkowych, które opuszczają w maju i przeżywają do lipca. Ukrywają się w ciągu dnia i pojawiają się na zewnątrz kryjówek dopiero o zmierzchu.))