Znajdujący się pod ochroną prawną gatunek występuje w górach i daje się zaobserwować na nasłonecznionych polanach i zboczach. Motyl pojawia się od VI do poł. VIII. Gąsienice po wylęgu z jaj mają barwę ciała czarną, uwłosienie rzadkie lecz wyraźnie widoczne, włoski u nasady czarne, bielejące od połowy długości. W miarę wzrostu gąsienicy zjawiają się na bokach ciała, bliżej strony grzbietowej, pomarańczowe plamy, a brodawki na stronie grzbietowej stają się ciemnoniebieskie i błyszczące. Spód ciała i miejsca między pierścieniami gąsienicy mają barwę szaroniebieską, wyraźnie odróżniającą się od aksamitnej barwy pozostałej części ciała. Słaba przyczepność odnóży jest przyczyną łatwego spadania gąsienicy na ziemię z zielonych łodyg i liści roślin pokarmowych. Z tego powodu gąsienice chętnie korzystają z martwych i szorstkich źdźbeł i patyków, na które wchodzą, aby żerować nad ziemią. Prowadzą bardzo ruchliwy tryb życia, szczególnie w ciepłej porze dnia. Oprócz podstawowego pożywienia w postaci liści i łodyg rozchodników spotykanych w górach, jak rozchodnik karpacki, czarniawy i biały, jedzą również sporadycznie rojnik, a w hodowli różne inne gatunki rozchodników. W hodowli rośliną żywicielską, właściwą dla gąsienic tego gatunku jest rozchodnik wielki i dodatkowo rozchodnik ostry. Gąsienica przed przepoczwarczeniem się buduje nad ziemią oprzęd tak rzadki, że poczwarka wygląda jak gdyby zawieszona w powietrzu. Ubarwienie poczwarki jest początkowo czarne, stopniowo jednak uzyskuje ona jasnoszaroniebieski nalot i po trzech dniach całkowicie zmienia barwę. Zimuje gąsienica w skorupce jajowej lub wg innych źródeł wykluwa się przed zimowaniem.
[295: Parnassius apollo (Linnaeus 1758) – niepylak apollo]