Gatunek opisany z południowo-wschodniego Ałtaju; szeroko rozprzestrzeniony na Syberii Wschodniej i Syberii Zachodniej, w Kazachstanie i na Powołżu, na zachód przez Ukrainę Zakarpacką docierający do Słowacji, Czech, Alp Austriackich i północnej Bośni. W Polsce znany z dwu stanowisk na podstawie jednego okazu złowionego podczas lotu w Bieszczadach w lipcu 1967 r. oraz kilku okazów rmagines i wielu poczwarek w sierpniu 1979 r. w uschniętych dwóch brzozach — Betula sp. między Duklą a Barwinkiem. Bionomia jest dość dobrze poznana. Występuje w lasach naturalnych i w lasach zagospodarowanych, w zadrzewieniach pastwiskowych i na leśnych polanach, na wysokościach od około 250 do około 850 m n.p.m. Rośliną żywicielską jest brzoza — Betula L. Samice składają jaja do szczelin kory lub drewna. Rozwój embrionalny trwa około tygodnia. Młode larwy żerują krótko pod korą, następnie wgryzają się w drewno stosunkowo głęboko, w pniu drzew o średnicy 12-15 cm aż do samego środka. Chodniki szerokości 8-12 mm zapychają za sobą trocinkami. Następnego roku późną wiosną lub w lecie larwa buduje komorę poczwarkową na głębokości 3-50 mm. Stadium poczwarki trwa 10-14 dni. Młody chrząszcz po wylęgu pozostaje kilka dni w komorze, następnie wygryza się na zewnątrz. Główna rójka przypada na koniec czerwca i początek lipca. Całkowity czas rozwoju trwa dwa lata, niekiedy przedłuża się jeszcze o rok.