Gatunek eurosyberyjski, rozprzestrzeniony od Wysp Brytyjskich, południowych prowincji Fennoskandii oraz Karelii przez całą Europę środkową aż do Francji i Włoch północnych, na wschód przez Syberię docierający do Władywostoku, notowany nadto z Ameryki Północnej. Wszędzie rzadko i przeważnie pojedynczo znajdowany. Rozsiedlenie jest poznane niedostatecznie, gdyż często mylony z pokrewnym S. reyi Ab. W Polsce wykazany z nielicznych stanowisk w pięciu tylko krainach, przy czym większość danych o rozmieszczeniu opiera się na znaleziskach w ubiegłym stuleciu. Stosunkowo niedawno odkryty na trzech stanowiskach. Zasiedla tereny nizinne i niższe położenia górskie. Bionomia nie jest poznana. Postacie dojrzałe spotykano od czerwca do sierpnia pod korą i na suchych gałęziach drzew liściastych i iglastych, zwłaszcza w nadpalonych pożarem suchych pniach. Chrząszcze odbywają loty, nawet na znacznych wysokościach; przylatują niekiedy do źródeł światła sztucznego. J. Makólski schwytał dwa okazy 16 VI 1948 na światło lampy elektrycznej umieszczonej na V piętrze w Śródmieściu Warszawy, natomiast B. Burakowski złowił jeden okaz na światło 28 VI 1973 o godzinie 23. W Szwecji znajdowano go licznie pod osmoloną ogniem korą dębów zaatakowanych uprzednio przez larwy chrząszczy Melanophila acuminata (De Geer), Plagionotus detritus (L.) i Lyctus linearis (Goeze).