Gatunek holarktyczny, w Europie wykazujący borealno-górski typ rozsiedlenia. Zasiedla Fennoskandię i północno-wschodnią Europę oraz obszary górskie do wysokości około 2000 m n.p.m. w środkowej i południowej Europie. W Polsce chrząszcz nadzwyczaj rzadko spotykany, wykazany z nielicznych stanowisk tylko w pięciu krainach, od przeszło 60 lat nie znajdowany. Notowany przeszło 120 lat temu z Elbląga oraz ogólnikowo z Beskidu Wschodniego, dlatego też obecne występowanie T. depsarium (L.) na tych terenach winno być potwierdzone nowymi materiałami. Jego występowanie na Nizinie Mazowieckiej było kwestionowane (Burakowski i Nowakowski 1981b), gdyż wzmianki o znalezieniu tego chrząszcza w Warszawie i Płocku opierały się prawdopodobnie na okazach zawleczonych z drewnem opałowym z ostoi tego gatunku w północno-wschodniej lub południowej części kraju. Rozwój odbywa w zmurszałym drewnie pni i pieńków starych świerków i sosen, rzadziej jodeł. Obecnie należy do wielkich rzadkości, gdyż drzewa obumierające oraz powały i pieńki są skrzętnie usuwane z lasu. Cykl rozwojowy trwa trzy-cztery lata. Z jednego i tego samego pnia może się wywodzić kilka pokoleń, gdyż w tym samym czasie spotyka się larwy różnego wieku. Postacie dojrzałe ukazują się w czerwcu-lipcu i są poławiane do sierpnia. Aktywność wykazują wieczorem, przylatując niekiedy do źródeł światła sztucznego. Larwy drążą długie chodniki w drewnie porażonym zgnilizną, zapełniając je miałkimi trocinkami.