Gatunek rozprzestrzeniony od połaci stepowych w europejskiej części ZSRR i południowo-wschodniej części Europy aż po północne Włochy, Szwajcarię i południową część środkowej Europy, gdzie występuje lokalnie tylko na ciepłych stanowiskach. W Polsce chrząszcz ten należy do wielkich rzadkości. Notowano go tylko z pojedynczych miejscowości w czterech krainach, przy czym stanowisko w Sulejowie jest najbardziej na północ wysuniętym w jego ogólnym zasięgu. Dane o występowaniu w Raciborzu i Cieszynie, oparte na znaleziskach w ubiegłym wieku, winny być potwierdzone nowymi materiałami. Występuje w prześwietlonych lasach liściastych, zaroślach, zagajnikach, parkach i ogrodach. Postacie dojrzałe poławiane są od maja do lipca na kwiatach i na drzewach lęgowych. Jako materiał żywicielski larw podawano martwe nie okorowane drewno cienkich pni i gałęzi oraz użyte jako tyczki i żerdzie płotowe drewno drzew liściastych — dębów — Quercus L., graba — Carpinus L., kasztana — Castanea Mill., buka — Fagus L., wiązów — Ulmus L., klonów — Acer L., morw — Morus L. i leszczyny — Corylus avellana L. Bionomia tego gatunku i niższe postacie rozwojowe są poznane fragmentarycznie. W Polsce znaleziono imago 17 VII 1949 na pniu ściętego kasztanowca — Aesculus hippocastanum L. (Śliwiński 1961) — drzewa dotychczas nie wymienionego w piśmiennictwie: prawdopodobnie w kasztanowcu odbywał również swój rozwój larwalny.