Gatunek znany głównie z Europy Północnej oraz północnej części Azji, gdzie dociera do Oceanu Spokojnego — w Szwecji przekracza daleko poza koło podbiegunowe. Jest notowany także z nielicznych stanowisk, głównie górskich, w środkowej Europie, gdzie w ubiegłym wieku był częściej spotykany, a obecnie ma szanse przetrwania w rezerwatach leśnych. W Polsce chrząszcz ten należy do wielkich rzadkości — wykazano go tylko z dwu krain, przy czym wzmianka sprzed około 70 lat o występowaniu na Nizinie Mazowieckiej wymaga potwierdzenia nowymi materiałami. Zasiedla lasy liściaste i mieszane. Cykl rozwojowy co najmniej trzyletni. Postacie dojrzałe ukazują się w czerwcu i występują do sierpnia. Spotyka się je na kwiatach licznych roślin w pobliżu drzew lęgowych, np. na wiązówce błotnej — Filipendula ulmaria (L.) Maxim., tawułach — Spiraea L., barszczach — Heracleum L., wierzbówkach — Chamaenerion Scop., malinach — Rubus L. i innych. Samica składa jaja w miejscach pozbawionych kory, w szczeliny martwego drewna, suchego w powierzchniowej warstwie, w głębi będącego w stanie rozkładu. Opadane są głównie brzozy i osiki, martwe lub obumierające, zwłaszcza uszkodzone pożarem oraz pieńki i stojące złomy. Larwa drąży nieregularne, przebiegające wzdłuż słojów chodniki, zapełniając je ściśle ubitymi trocinkami. Po trzykrotnym przezimowaniu, w maju-czerwcu robi komorę poczwarkową blisko powierzchni drewna.