Русские, остановите эту войну! Спасите Свободную Украину!
Russians, stop this war! Save Free Ukraine!
Mapa Bioróżnorodności
Taksony
Sitona — taksony podrzędne:
Liczba taksonów: 31
  1. Arthropodatyp
    Kliknij, aby przejść
    do wyboru rzędów
    i filtrów
     >
  2. Hexapodapodtyp
    Kliknij, aby przejść
    do wyboru rzędów
    i filtrów
     >
  3. Insectagromada
    Kliknij, aby przejść
    do wyboru rzędów
    i filtrów
     >
  4. Coleopterarząd
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  5. Polyphagapodrząd
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  6. Cucujiformiaseria
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  7. Curculionoideanadrodzina
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  8. Curculionidaerodzina
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  9. Entiminaepodrodzina
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  10. Sitoniniplemię
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  11. Sitonarodzaj
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
  12. Sitona sulcifronsgatunek
    Kliknij, aby ustawić
    jako takson główny
    i podstawę
    ← lewego panelu
     >
Ustaw jako podstawę
lewego panelu
podgatunek: Sitona sulcifrons sulcifrons (C.P. Thunberg, 1798)
PL
TAK
status nazwy: nazwa ważna
BioMap ID: 1046769    kod taksonu: 5144
taksonomia sprawdzona: TAK
źródło nazw: Löbl et Smetana 2011a checklist: M. Wanat
Dane o rozmieszczeniu w Polsce
Sitona sulcifrons sulcifrons - Dane o rozmieszczeniu w Polsce - Mapa Bioróżnorodności: UTM 10×10 — miniatura
Statystyka
  • Rekordy: 736
  • Publikacje: 191
  • Kolekcje: 13
  • Autorzy publikacji: 121
  • Ilustracje (ikonografia): brak
  • Zdjęcia (okaz/obserwacja): brak

Opis taksonu
Gatunek rozmieszczony w prawie całej Europie (z wyjątkiem północnej części Fennoskandii), wykazywany poza tym z Syberii, Kaukazu, Azji Mniejszej, Azji Środkowej i Maroka. W Polsce oprzędzik koniczynowy jest bardzo pospolity w całym kraju — nie notowano go jeszcze tylko z Kotliny Nowotarskiej. Zamieszkuje wilgotne i suche środowiska na terenach nizinnych i górzystych aż do strefy subalpejskiej. Spotyka się go na polach uprawnych, łąkach, pastwiskach, skarpach, miejscach o charakterze ruderalnym, wrzosowiskach, pobrzeżach lasu i dołach po wybranym piasku i glinie. Jako rośliny żywicielskie podawane są przez różnych autorów koniczyna łąkowa — Trifolium pratense L., koniczyna pogięta — T. medium L., koniczyna biała — T. repens L., koniczyna białoróżowa — T. hybridum L., lucerna siewna — Medicago sativa L. i soczewica jadalna — Lens esculenta Mnch. Oprzędzik ten przy gromadnym pojawie może wyrządzać poważne szkody w uprawach koniczyny i lucerny. Postacie dojrzałe są spotykane w ciągu całego roku, przy czym młoda generacja od lipca do połowy października. Na jesieni samice składają jaja, które zimują; larwy z nich pochodzące wykluwają się w marcu. Wiosną samice po przezimowaniu ponawiają składanie jaj od kwietnia do czerwca. Larwy żerują w bulwkach korzeniowych i na delikatnych korzonkach. Przepoczwarczenie następuje w komorach ziemnych. Stadium poczwarki trwa około czterech tygodni. W wyniku długiego okresu składania jaj, pojaw larw, poczwarek i młodych imagines rozciąga się do przeszło trzech miesięcy.

Zewnętrzne źródła danych