Gatunek o zasięgu ograniczonym do wyższych partii górskich w środkowej części Europy, Krainie w Jugosławii, we Włoszech, Francji i Hiszpanii. Z Polski pewne stanowiska znane są z Sudetów, Tatr i Beskidów Zachodnich, natomiast z uwagi na wymagania ekologiczne omawianego gatunku wzmianka o występowaniu na Nizinie Wielkopolsko-Kujawskiej jest niewiarygodna. Zasiedla w górach głównie strefę subalpejską i alpejską, docierając w Alpach do wysokości około 2500 m n.p.m. Dane o występowaniu w niższych położeniach górskich są kwestionowane. Występuje od wiosny do późnego lata, najczęściej w czerwcu, rzadko w kwietniu i sierpniu.

W Tatrach występuje od końca maja do końca czerwca. Horionowi (1953) znane są tylko 2 okazy z Karkonoszy złowione w ubiegłym wieku. W Tatrach C. tristis występuje właściwie tylko na stanowiskach o podłożu węglanowym. Na szczycie Kominiarskiego Wierchu znajdywany na kwiatach między kępami kosodrzewiny (w podobnym biotopie złowiłem serię okazów w wapiennych górach Mała Fatra na Słowacji). To przywiązanie do terenów o węglanowym podłożu tłumaczyłoby dużą rzadkość tego gatunku np. w Tatrach granitowych, w Karkonoszach oraz na Babiej Górze zbudowanej głównie ze skał fliszowych. Być może mamy do czynienia z regresją gatunku i tylko Tatry wapienne są jego ostatnim miejscem występowania w Polsce.
Znany głównie z wyższych gór Europy środkowej, podany także z Karpat węgierskich (Kaszab 1955).