Gatunek północnopalearktyczny, rozprzestrzeniony od północnej i środkowej części Europy przez Syberię aż do Mongolii, Mandżurii, Korei i Japonii. W Europie wykazuje borealno-górski typ rozsiedlenia. W Fennoskandii dociera do terenów lesistych za kołem podbiegunowym, a w południowym obszarze swego areału występuje w górach środkowej Europy oraz południowym łuku Alp we Francji i północnych Włoszech. W górach występuje głównie w strefie subalpejskiej i alpejskiej, w Alpach dochodzi do około 2700 m n.p.m. W Polsce jest chrząszczem mało znanym i bardzo rzadko znajdowanym. Wykazano go z górzystych terenów w czterech południowych krainach. Wzmianka sprzed przeszło 130 lat o znalezieniu tego chrząszcza w Braniewie nie została później potwierdzona, ale istnieje możliwość odkrycia go w północno-wschodniej części kraju. Chrząszcz ten charakteryzuje się ogromną zmiennością rysunku na górnej powierzchni ciała — dotychczas opisano i zilustrowano przeszło 150 aberacji. Zasiedla świetliste drzewostany, polany śródleśne, łąki górskie i zbocza z rzadką roślinnością drzewiastą, natomiast z dobrze rozwiniętą murawą, w skład której wchodzą rośliny zielne. Rozwój odbywa się w glebie. Młode larwy wdrażają się w korzenie bylin, drążąc w nich podłużne, miejscami płatowate chodniki. Starsze larwy opuszczają żerowiska i przewędrowują w glebie na inne korzenie. Po jednym lub drugim przezimowaniu, wiosną larwy sporządzają owalną komorę poczwarkową. Chrząszcze opuszczają komorę w maju lub w pierwszej połowie czerwca, a cała rójka trwa do sierpnia. Największą aktywność wykazują w godzinach przed- i popołudniowych. Odżywiają się tkankami liści, płatkami i pyłkiem kwiatów. Jako rośliny żywicielskie podawano: dzięgiel leśny — Angelica silvestris L., bodziszek leśny — Geranium silvaticum L., zawilce — Anemone L., osty— Carduus L., barszcze — Heracleum L. i przewiercienie — Bupleurum L.