Gatunek wykazujący zróżnicowanie na dwie rasy geograficzne. Podgatunek nominotypowy obejmuje zasięgiem prawie całą Europę, zwłaszcza jej część wschodnią, oraz Syberię Zachodnią. Drugi podgatunek jest wykazywany z południowej części Francji, Sardynii, Szwajcarii, Włoch, Półwyspu Iberyjskiego, Maroka i Algierii. W Polsce występuje stosunkowo rzadko i sporadycznie na terenach nizinnych w całym kraju, ale we właściwych biotopach poławiany jest niekiedy w dużej liczbie okazów. Ten największy z naszych bogatków, o nazwie polskiej miedziak sosnowiec, jest chrząszczem ciepłolubnym, zasiedlającym zręby i prześwietlone drzewostany. Larwy odbywają kilkuletni rozwój w martwym drewnie sosen, zwłaszcza w większych pieńkach; drążą one chodniki w twardym drewnie, wgryzając się nieraz głęboko w grubsze korzenie poniżej poziomu ziemi. W przewodzie pokarmowym larw znajdują się specyficzne enzymy rozkładające celulozę. Bogatka tego nie uważa się za szkodnika w gospodarce leśnej — przeciwnie, spełnia on pożyteczną rolę przez przyspieszenie rozkładu twardzieli pniaków. Postacie dojrzałe ukazują się w maju i przeżywają do lipca; są bardzo ruchliwe podczas ciepłych, słonecznych dni, a gdy jest chłodno i pochmurnie łatwo jest chwytać je ręką.