Szeroko rozprzestrzeniony w Europie, docierający na wschód przez Syberię do północnych Chin, notowany ponadto z Afryki Północnej, Wysp Kanaryjskich i Madery oraz z Azji Mniejszej, Kaukazu i jako zawleczony do Ameryki Północnej. W środkowej Europie występuje głównie jako chrząszcz synantropijny w drewnie budynków mieszkalnych i gospodarczych. W Polsce jest notowany niemal ze wszystkich krain. Ze względu na duże szkody wyrządzane przez ten gatunek o polskiej nazwie spuszczel domowy w elementach drewnianych jego bionomia i cykl rozwojowy zostały dobrze poznane — w piśmiennictwie polskim odpowiednie dane można znaleźć w pracy J. Dominika (1955). Postacie dojrzałe ukazują się od połowy maja do połowy sierpnia, a największe nasilenie pojawu przypada na lipiec. W pomieszczeniach ogrzewanych mogą się wylęgać z elementów drewnianych wczesną wiosną, a nawet w zimie. Larwy żerują w martwym, zwykle przerobionym, drewnie gatunków iglastych (sosna, świerk, jodła, modrzew), we wszelkiego rodzaju drewnianych elementach budynków, meblach, słupach telekomunikacyjnych i ogrodzeniach, a nawet słupach obudowy portów w ich części nadwodnej, znacznie rzadziej występują w lesie w pniakach, wywrotach i na posuszu. Larwy żerują w najbardziej zewnętrznej części bielu, gdzie drążą kręte chodniki, wypełniając je szczelnie mączką drzewną i ekskrementami. W zależności od warunków siedliskowych rozwój larwalny może trwać od trzech do kilkunastu lat. Przepoczwarczenie odbywa się w kwietniu-maju.